Piękno wesel międzynarodowych

Wartości i zwyczaje innych kultur zawsze budzą zaciekawienie. W pierwszym zetknięciu stanowią też źródło pewnego zakłopotania. Jak się zachować? Co wypada, a co nie wypada? Jak nas odbiorą? Co sobie o nas pomyślą?

Na szczęście na weselach międzynarodowych tego typu myśli i uczucia towarzyszą każdej z obecnych narodowości. W efekcie dość szybko impreza przekształca się w swoistą prezentację kultur, lub conajmiej prezentację swojej świadomości własnej kultury oraz stopnia identyfikacji z nią.

W pewnym sensie, im gościom kulturowo dalej do siebie (co czasem dostrzec można już poprzez ich ubiór), tym – jeśli wzajemna życzliwość gra pierwsze skrzypce – ciekawiej i zabawniej.
Zainteresowanie i uznanie dla wartości odmiennej kultury przeplatają się z pasją i determinacją do uwypuklania i ukazywania w jak najlepszym świetle wartości kultury własnej.

Wesele z Jon’em Bon Jovi i Pawłem Kukizem

Pamiętam, jak na pewnym weselu polsko-angielskim ujęło mnie to spostrzeżenie. Właśnie zagraliśmy „I’ts my life” z repertuaru Jon’a Bon Jovi. Goście skandowali, skakali i pełną piersią śpiewali refren. Widok taki nie był mi obcy. Widywałem to wielokrotnie na weselach, gdzie goście byli wyłącznie z Polski. I tej piosenki refren śpiewany był również z podobną ekspresją.

To, co mnie nagle tym razem olśniło to fakt, że dla nich (owych anglojęzycznych gości) – ta piosenka nie jest tylko jednym z hitów światowego formatu. Dla nich jest to „ich” piosenka (no, może w przypadku gości z USA byłoby to jeszcze bardziej wyraźne). Jest to „ich” piosenka tak, jak dla nas naszą jest „A Ty całuj mnie” z repertuaru Pawła Kukiza.

Przecież oni tego typu piosenki śpiewają na ogniskach tak samo, jak my śpiewamy piosenki Dżemu, Perfectu czy… innej, bardziej nam już współczesnej kapeli. Czyż to nie jest urocze! 😉