Ten powszechny jeszcze w niektórych środowiskach zwyczaj konieczności picia i całowania się na różnorakie sposoby i w różnorakiej konfiguracji stanowił dla mnie istotną barierę, aby zaangażować się w prowadzenie wesel.

Sam, będąc wielokrotnie gościem na weselach, często jak lew walczyłem o złapanie muchy tylko po to… aby popsuć szyki prowadzącym i sprzeciwić się ich nakazowi, aby się z wybranką, której przypadł welon całować, albo wypić za jej zdrowie kielicha.

A trzeba przyznać, że w łapaniu much byłem dobry 😉

Ze skrajności w skrajność

Erotyzacja (nadmierna w moim odczuciu i niestosowna) wielu zabaw i zwyczajów weselnych budzi wśród niektórych (większości?) sprzeciw. Dajemy się czasem zapędzić w kozi róg. W odpowiedzi na jedną skrajność – popadamy w drugą. Sprzeciw wobec jednej przesady – niestety rodzi czasem przesadę inną, przeciwną.

Widywałem wielokrotnie – zwłaszcza w środowiskach przy-kościelnych – ten szczególny rodzaj powściągliwości. Szybki, ukradkowy cmok gdzieś w kącik ust, jakby z zawstydzeniem, jakby po raz pierwszy, jakby robili coś niestosownego, nie na miejscu… jakby nie byli mężem i żoną. Bez wątpienia – intencja dobra, ale efekt – słaby.

Nawet w bajkach dla małych dzieci zakochani bohaterowie się całują! A na własnym weselu jeszcze ciepły mąż całuję żonę tak, jakby nie chciał tego zrobić…

Tak, jakby przypadłością była ich wzajemna fascynacja, ich wzajemne upodobanie, ich pragnienie i prawo do bycia blisko, i – nie bójmy się tego powiedzieć – seks, który – daj Boże – towarzyszył im będzie przez wiele, wiele lat wspólnego życia.

Czystość nie oznacza kastracji, a powściągliwość – zachowywanie się jak wydmuszka!

Panowie!

Nasze Żony chcą mieć facetów z krwi i kości, którzy potrafią solidnie przytulić, zaczepić i rzęsiście ucałować – również przy innych.

Takiego zdrowego traktowania kobiety przez mężczyznę (kobiety wybranej przez mężczyznę, kobiety, której mężczyzna się oddaje – oddaje swoje życie) potrzebujemy wszyscy. Takie zdrowe traktowanie nie budzi niesmaku. Raczej radość i swoistą formę wzruszenia.

Dzieci uwielbiają, gdy Tata tak traktuje Mamę!

I ani goście, ani rodzina (a w tym Rodzice) – nie zmartwią się, gdy Pan Młody – z radością, frajdą i upodobaniem – tak właśnie uściska i ucałuje swoją ukochaną Żonę.

Namiętność, która krępuje

Skrajność, która objawia się nadmierną w moim odczuciu powściągliwością ze strony Młodych (Pan Młody wstydzi się pocałować swoją Żonę) jest odpowiedzią na bardzo silnie przekroczone granice w życiu społecznym. Zbyt często widzimy zbyt wiele (choćby się miało nam to podobać i wzbudzać wewnętrzną przyjemność).

Zbyt łatwo namiętność wyrwała się z naturalnych dla niej granic intymności, wyłączności i co się z tym wiąże – wierności.

Druga skrajność, w którą popadają czasem Młodzi to taka odpowiedź na wezwanie „Gorzko!”, jakby mieli udowodnić, że potrafią się całować (jakby taki dowód komukolwiek do czegokolwiek poza pretekstem do głupkowatych komentarzy był potrzebny!).

Więcej – jakby mieli pokazać, jak to robią i jak będą to robić w chwilach najbardziej intymnych, najbardziej gorących, ich własnych, ukrytych – słusznie ze wszech miar! – przed oczami świata.

Po co?

Gorzko, gorzko, gorzko!

Miłość potrzebuje publicznych deklaracji. Zakochani potrzebują publicznie potwierdzać sobie i innym swoją miłość. Inni potrzebują takich czytelnych znaków. Te znaki powinny być jasne, męskie i kobiece – a więc ostatecznie bazujące na fundamencie płci (jej różnorodności i komplementarności).

Dlatego zachęcam wszystkich Młodych do odwagi wyrażania gestów świadczących o ich miłości, o ich wzajemnej fascynacji i upodobaniu.

To co jednak należne jest tylko im niech – z korzyścią dla wszystkich – zachowają tylko dla siebie.

Wodzirej – sprzymierzeniec Państwa Młodych

Na zakończenie tego krótkiego tekstu na temat całowania się na weselu podzielę się pomysłem na swoje miejsce jako wodzireja w całej tej akcji o kryptonimie „Gorzko”.

Jako, że nigdy nie zachęcam ludzi do picia alkoholu (nie jest moją rolą ich upijać tylko bawić), to też nigdy nie inicjuję przyśpiewki „Gorzka wódka”. Czasem robią to Goście.

Co wówczas robię?

Patrzę na reakcję Młodych. Jeśli inicjatywa Gości nie sprawia im kłopotu i radzą sobie z odpowiedzią na nią – nie przeszkadzam (to jedna z naczelnych zasad wodzirejskich – „nie przeszkadzać” – przynajmniej w moim rozumieniu).

Jeśli dostrzegam jednak, że inicjatywa Gości przekroczyła granice dobrego samopoczucia Młodych odwracam cel ataku, staję przy Młodych i zwracając się w stronę Gości mówię coś w stylu:

„Szanowni Państwo!

Jako, że dla wielu z Państwa trunki tej nocy są zdecydowanie zbyt gorzkie, toteż uprzejmie proszę każdego obecnego na sali mężczyznę, aby dla osłody solidnie ucałował swoją żonę. Państwo Młodzi liczą. Uwaga, zaczynamy: raz…”

Niestety jeszcze nigdy nie udało mi się w takiej chwili doliczyć z Młodymi do dziesięciu 😉

Z pozdrowieniami!