Jak podziękować świadkom na weselu

Na pytanie: „Jak?” odpowiem w taki sam sposób, jak odpowiadam młodym, gdy pytanie to dotyczy ich rodziców: „prawdziwie”. To najważniejsza moim zdaniem sugestia. Podziękuj zwyczajnie, prosto, bez udawania, pozerstwa i gry. Podziękuj tak, by czuć było w tym prawdziwego Ciebie.

Jeśli jeszcze coś trzeba by dodać, to sugeruję, byście podziękowali im zarówno publicznie, jak i w cztery oczy, tak by jedno podziękowanie potwierdzało i zarazem wzmacniało siłę oddziaływania drugiego. (Szersze rozwinięcie tego wątku znajdziesz w artykule: 7 powodów, ze względu na które (nie?)powinieneś podziękować Rodzicom na weselu).

Sugestii odnośnie formuły podziękowania nie będę Ci przedstawiał, bo z natury rzeczy negatywnie wpłynęłoby to na ową prawdziwość, naturalność podziękowań. Po prostu nie wszystko, co nam się zewnętrznie podoba do nas pasuje. A lepiej zrobisz (i w efekcie bardziej się to będzie podobało) jeśli podziękujesz w sposób pasujący do Ciebie. A zatem nic więcej nie sugeruję.

Kiedy podziękować świadkom na weselu?

Moim zdaniem najlepszym momentem na podziękowanie świadkom jest czas tuż po podziękowaniu rodzicom (i ewentualnie innym osobom, typu dziadkom, czy chrzestnym, którym również chcielibyście podziękować). Sugeruję tu jednak jedną rzecz.

Jeśli planujecie zatańczyć z rodzicami, to podziękujcie świadkom po tym tańcu, nie zaś przed nim. Gdyby taniec z rodzicami miał być po podziękowaniu świadkom, to na czas tańca musielibyście niejako „wyprosić” świadków, co nie byłoby ładne.

Czy warto zorganizować taniec ze świadkami?

Jeżeli planujecie zaś zorganizować jakiś specjalny taniec ze świadkami lub dla świadków, to osobiście sugeruję Wam, by taniec ten nie był wpleciony w blok podziękowań. Gdyby bowiem tak było, to albo byśmy mieli dwa odrębne tańce – najpierw z rodzicami, potem ze świadkami, co dla pozostałych gości w mojej ocenie nie byłoby zbyt fajne (po prostu za długo by trwało), albo mielibyśmy tylko jeden taniec – ze świadkami (w sytuacji, gdyby nie było tańca z rodzicami), co z kolei słabo wygląda w odniesieniu do rodziców, albo byłby jeden taniec wspólny – z rodzicami i świadkami, co moim zdaniem ze względu na istotną różnicę skali Waszego długu wdzięczności wobec jednych i drugich, niesprawiedliwie umniejsza znaczenie tych pierwszych. Inaczej mówiąc, grozi to pomniejszeniem znaczenia podziękowania dla rodziców.

Moim zdaniem najlepszym rozwiązaniem jest zagranie w trakcie któregoś z bloków tanecznych piosenki z dedykacją dla świadków (np. „I’ll be there for you” z filmu „Friends”). W ramach takiego tańca możecie albo skupić uwagę wszystkich gości na nich, ewentualnie dodatkowo osobiście dołączając do ich tańca, albo – jeśli wiecie, że nie lubią być w centrum – po prostu poprzestać na dedykacji i kontynuować zabawę wspólną.