1. Definicja problemu

Znam kilka par, które doświadczyły tego kłopotu: ich osobista wizja wesela – w całości, lub w jakiejś jego części – nie była zgodna z wizją ich rodziców.

Problem może się wydawać banalny chyba tylko tym, którzy go osobiście nie doświadczyli.

Znam pary, które zrezygnowały z istotnych dla siebie elementów wesela – własnego wesela – nie widząc możliwości rozwiązania tego problemu.

Sprzeciw ze strony rodziców był na tyle silny, że zrezygnowali z zabiegania o realizację swoich (czasem wymarzonych) pomysłów.

Przykłady tego typu rzeczy można by mnożyć, rozpoczynając od czasu i miejsca wesela, poprzez obecnych na weselu gości, czy wreszcie rodzaj wykonywanej muzyki, ogólny klimat wesela albo po prostu popularny w niektórych środowiskach ewentualny brak alkoholu.

I tak sobie myślę, że choć owe pary dzisiaj głośno o tym nie mówią, to gdzieś w sercu głęboko odczuwają jakiś mniej lub bardziej skrywany żal – chyba głównie do siebie samych, że ulegli, że zabrakło im determinacji, że nie walczyli, nie zabiegali wystarczająco długo, że się poddali, że w jakiś sposób przegrali…

2. Niebezpieczna jednostronność oceny

W najmniejszej mierze nie jest moim zamysłem stawiać w złym świetle jakichkolwiek rodziców. Tylko patrzeć jak za parę lat moje własne dzieci postawią mnie w analogicznej sytuacji, w jakiej jakiś czas temu postawiłem rodziców swoich i sam mogę być zaskoczony ich oczekiwaniami i domaganiem się uszanowania prawa do inności, która może być mi wyjątkowo nie na rękę.

Dopóki sami nie jesteśmy rodzicami, często postawy naszych własnych rodziców jawią nam się jako niezrozumiałe, nieżyciowe, nie na czasie, przestarzałe, staroświeckie. Chcemy być inni. I tę inność chcemy podkreślać. I podkreślamy.

Czas nas uczy pokory. Łagodzi twarde krawędzie naszego buńczucznego charakteru, uczy większego realizmu, a ideałom nadaje osiągalne kształty. Ustawia też na nowo proporcje wartości i to, o co skłonni byliśmy tak bardzo zabiegać czyni mało znaczącymi, a to, z czego niejednokrotnie skłonni byliśmy się naśmiewać ukazuje jako ze wszech miar istotne.

Niektóre sprawy pozostawia bez zmian – na tym samym miejscu.

Z drugiej strony czas uczynić może cynikiem. Gdy widziałeś i doświadczyłeś już wiele – może ci się zdawać, że widziałeś i doświadczyłeś wszystkiego. I naśmiewał się będziesz z tych, co ciągle
marzą i mają nadzieję.

Wszyscy rodzice kiedyś byli dziećmi. I większość dzieci będzie kiedyś rodzicami.

3. Uzasadnione prawa i rozbieżność interesów

Coraz bardziej nabieram przekonania, że rodzicom należny jest przede wszystkim szacunek i wdzięczność. Uczą mnie tego własne dzieci. Uczą mnie po przez swoje oczekiwania i potrzeby, oraz trud jaki muszę włożyć, by wyjść im na przeciw. Uczą mnie poprzez czas, którego poświęcenia oczekują. Uczą poprzez domaganie się rezygnacji z wielu pociągających mnie spraw i aktywności na rzecz jednej prostej sprawy: poświęcenia im uwagi.

W rodzicielstwo wpisane jest coś ze śmierci, z umierania, z rezygnacji z siebie, a więc bólu i trudu.

Dlatego rodzicom należy się szacunek i wdzięczność.

I ci właśnie rodzice, którzy przez wiele lat poświęcali swój czas dzieciom, ponosząc dla nich i ze względu na nich różnorakie koszty, spalając się dla nich i na swój sposób umierając… mają prawo oczekiwać tej wdzięczności i liczenia się ze strony dzieci z ich zdaniem i ich oczekiwaniami.

Z drugiej strony dzieci mają prawo kształtować swoje życie po swojemu, zgodnie z własnym planem i pomysłem. Dzieci nie są częścią rodziców, nie są ich własnością – są niezależnymi, samostanowiącymi istotami. I do bycia takimi mają prawo.

I wie o tym każdy z rodziców, a przypomina sobie w sposób szczególny wtedy, gdy pomyśli o rodzicach swoich.

4. Wesele – przełom, echo czy zapowiedź przełomu?

„Dlatego to opuści mężczyzna ojca i matkę i połączy się ze swoją żoną tak ściśle, że staną się jednym ciałem”.

Dzieci mają prawo, a nawet obowiązek „opuścić” swoich rodziców. Wcześniej czy później każde odejdzie z domu.

To odejście dokonuje się raz stopniowo, łagodnie, innym razem dokonuje się nagle, radykalnie.

Charakter współpracy rodziców i młodych w przygotowaniu wesela, role jakie poszczególne osoby w tym przygotowaniu odgrywają w dużej mierze zależne są właśnie od tego, czy owo „opuszczenie” rodziców już się dokonało, czy się właśnie dokonuje, czy też dopiero się dokona.

Sądzę, że im bardziej dzieci „opuściły” rodziców (w dobrym tego słowa znaczeniu), im bardziej się usamodzielniły, tym będzie im łatwiej „po swojemu” kształtować własne wesele.

To pierwszy, a zarazem – jak mi się zdaje – najbardziej decydujący z kluczy do rozwiązania problemu organizacji wesela: opuścić swoich rodziców w taki sposób, by postrzegali nas jako równorzędnych partnerów, a zarazem w pełni suwerennych w decyzjach dotyczących siebie samego, w szczególności kształtu swojej przyszłości.

Owo opuszczenie bywa, a może w jakiejś mierze zawsze jest – trudne. Dla obu stron. Jest to trudność emocjonalna. Swoiste przecięcie pępowiny.

5. Suwerenność – samowystarczalność i odpowiedzialność

Nie znam młodej osoby, która by nie chciała tej pępowiny przeciąć, a może raczej, która by nie deklarowała, że chce to zrobić. Każda młoda osoba deklaruje, że chce się usamodzielnić i móc decydować o sobie.

W tym dążeniu do samodzielności, łatwo nam jednak przeoczyć jedną rzecz: samodzielność oznacza nie tylko możność podejmowania decyzji i robienia „tego co się chce”. Samodzielność oznacza również samowystarczalność (na ile w ogóle o czymś takim można mówić) w realizacji własnych decyzji jak również odpowiedzialność za zrodzone w ich wyniku skutki.

Bywa bowiem, że domagamy się od rodziców prawa do samodzielności, do możności podejmowania własnych decyzji oczekując jednocześnie, że nam realizację owych decyzji zasponsorują oraz w przypadku ewentualnych wynikłych z nich kłopotów – wezmą je na siebie.

Są to niespójne oczekiwania i ostatecznie nie mamy do nich prawa. Byłoby to wobec rodziców niesprawiedliwe.

Jak to się ma do kwestii przekonywania rodziców do nietypowych rozwiązań na weselu?

6. Dwa modele organizacji wesela

Pomysł na owe rozróżnienie – nazywam to teraz dwoma modelami – zrodził mi się w trakcie dyskusji z moimi rodzicami i rodzicami mojej żony na etapie przygotowania do naszego wesela.

Kilka rzeczy składało się na to, że – przynajmniej dla naszych rodziców – nasza wizja wesela była daleka od „normalnie spotykanej”.

• Ślub miał być na pielgrzymce
• Wesele miało być bezalkoholowe
• Grać miał zespół jazzowy
• Wodzirejem miała być kobieta
• W miejscu standardowych zabaw oczepinowych miała być sztuka teatralna

I tak właśnie było 😉

Co było głównym i przesądzającym argumentem w rozmowie z naszymi rodzicami? Argumentem tym była odpowiedź na pytanie: „Kto jest organizatorem wesela?

To są właśnie owe dwa modele.

1. W modelu pierwszym to rodzice organizują wesele.
2. W modelu drugim – wesele organizują młodzi

Przy tak postawionym problemie młodzi są zawsze na zwycięskiej pozycji.

Młodzi zawsze mogą zorganizować wesele, bo to wesele związane jest bezpośrednio i nierozłącznie z ich ślubem, z ich decyzją zawarcia związku małżeńskiego. Rodzice mogą zorganizować wesele tylko o tyle, o ile młodzi zechcą wziąć ślub.

Wesele jest tylko tam, gdzie są młodzi. Wesele nie może się odbyć bez młodych. Może się jednak odbyć bez rodziców.

Tą radykalnie postawioną kwestią nie zamierzam wprowadzać antagonizmu pomiędzy młodych a ich rodziców. Pokazuję jedynie istotę sprawy, rzetelne spojrzenie na istotę problemu i prawa każdej ze stron.

Tłumacząc owe modele dalej można by sobie wyobrazić, że w przypadku pierwszym to rodzice organizują wesele i zapraszają na nie młodych. W przypadku drugim – to młodzi organizują wesele i zapraszają na nie rodziców.

Powszechne (ze wszech miar słuszne i pożądane) dążenie do tego, czy raczej obopólnie wyrażane pragnienie by wesele organizować razem – rodzice we współpracy z młodymi, czy jak kto woli młodzi we współpracy z rodzicami – nie łagodzi ostrości tego problemu, który co prawda nie zawsze wychodzi na światło dzienne (bo i nie zawsze wcale musi), ale jeśli wychodzi to domaga się jednoznacznego rozstrzygnięcia. Jest nim odpowiedź na pytanie: „Kto podejmuje ostateczną decyzję?”

Oczywistą jest rzeczą, że ten kto tę władzę decyzyjną posiada, ten będzie miał największy wpływ na ostateczny kształt wesela.

7. Dwa modele – trzy możliwości

Z tych dwóch modeli (wesele organizują rodzice lub wesele organizują młodzi) możemy uzyskać trzy różne sytuacje.

1. W pierwszym rodzice stwierdzają:

„Kochane dzieci chcemy Wam zorganizować wesele
i serdecznie Was na nie zapraszamy.”

2. W drugiej dzieci stwierdzają:

„Kochani rodzice, ponieważ się pobieramy,
to zorganizujemy wesele, na które chcemy Was zaprosić.”

Jaki jest wariant trzeci?

3. Dwa równoległe wesela – jedno zorganizowane przez rodziców, drugie przez młodych, na które obie strony siebie wzajemnie zapraszają. 😉

Oczywiście w tym ostatnim rozwiązaniu jest dużo żartu z mojej strony. Pokazuje to jednak po raz kolejny istotny fakt: wesele jest tam, gdzie są młodzi – to po pierwsze. A po drugie w niektórych przypadkach wcale nie jest takim głupim rozwiązaniem.

Osobiście, byłem kiedyś na weselu, które miało swoją bliźniaczą postać. Pierwsze zorganizowane było dla rodziny i bliskim przyjaciół i można by powiedzieć było zasadniczym weselem. Równolegle jednak toczyła się inna impreza z tej samej okazji, zorganizowana przez Młodych dla „nieco dalszych przyjaciół”.

Na tą drugą imprezę oczywiście Młodzi raz czy dwa wpadli, przez co było jasne w związku z czym ta impreza jest.

8. Problem finansowania wesela

We wcześniejszych zdaniach powiązałem silnie samodzielność z samowystarczalnością. Znacznie łatwiej jest przejąć młodym stery organizacji wesela jeśli jednocześnie są jego sponsorami (są w stanie tymi sponsorami być).

Ze zrozumiałych względów dla wielu par jest to jednak bardzo poważnym wyzwaniem…

Czy w takiej sytuacji – silnie ograniczonego budżetu – młodzi są w stanie mimo wszystko obronić kwestię własnego dowodzenia w organizacji wesela?

Uważam, że tak, choć wymaga to podjęcia pewnego ryzyka, a przy tym dużego taktu i delikatności w rozmowach z rodzicami.

Naturalnym sprzymierzeńcem w tej sytuacji jest zwykłe, proste pragnienie rodziców, by dzieciom pomagać.

Mądre i dobre dzieci nie chcą ani naciągać swoich rodziców, anie jakoś odcinać się od wsparcia, jakie od nich otrzymują. Mądrzy i dobrzy rodzice chcą wspierać i mieć możliwość wspierania swoich dzieci (oczywiście nie chcą być przez dzieci wykorzystywani).

Rozwiązanie leży na linii tych komplementarnych pragnień.

Zdecydowanie przejmując stery dowodzenia w organizacji wesela młodzi mogą (i powinni) prosić rodziców o pomoc, w tym pomoc finansową.

Najzwyczajniej w świecie młodzi mogą powiedzieć coś w stylu:

„Mamo, Tato. Chcielibyśmy być głównymi organizatorami wesela. Chcielibyśmy, abyście mogli czuć się na nim jak goście.

Chcielibyśmy Was odciążyć i potraktować nasze wesele, jako wyraz naszej wdzięczności wobec Was. Chcielibyśmy też, aby było ono odzwierciedleniem nas samych, naszych wartości, pragnień i stylu życia.

Nie chcielibyśmy jednak, byście czuli się odsunięci. Jak najbardziej – zapraszamy Was do tego, byście razem z nami to wesele przygotowali i na ile to możliwe, byście nas w tym wsparli.

Powiedzcie, proszę, na jaką pomoc z Waszej strony możemy liczyć?”

Pomocną (i w wielu sytuacjach rozsądną i pożądaną) może być w tej sytuacji deklaracja wzięcia kredytu, aby pokryć koszty wesela. Rozsądna może być również prośba skierowana wprost do rodziców o udzielenie pożyczki.

Możliwości spłaty pożyczki nie należy się obawiać. W 99-ciu procentach będzie to możliwość bezpośrednio po weselu. 😉

9. Twardo i miękko zarazem

Zdaję sobie sprawę, że powyższe słowa brzmią bardzo prosto, a że zarazem rozwiązanie rzeczywistego problemu z ich użyciem bynajmniej proste nie jest. Bywa bowiem, że rodzice nie chcą pozwolić młodym dowodzić w organizacji wesela.

W niektórych przypadkach może to wymagać dużego wyczucia i delikatności – przede wszystkim i w pierwszej kolejności w owym „zdecydowanym przejęciu sterów”. Istotą i wyzwaniem jest tu to, by rodziców nie upokorzyć.

Nazywa się to czasem „oddzieleniem człowieka od problemu”, albo inaczej „byciem twardym wobec problemu, a miękkim wobec człowieka”. Krótko mówiąc zdecydowanie w kwestii przejmowania przez młodych sterów organizacji wesela i domaganiem się możliwości zrealizowania swoich zamierzeń winno być połączone z łagodnością, szacunkiem i pokorą wobec rodziców.

10. Urażeni rodzice

Można sobie wyobrazić sytuację, w której rodzice, słysząc deklaracje dzieci, że to one będą organizatorami wesela ogłaszają, że „w takim razie oni na weselu się nie pojawią”. To bardzo silny argument i często może być wynikiem świadomej lub nieświadomej manipulacji, swoistego postawienia wszystkiego na jedną kartę.

Sądzę, że jeśli tylko młodym uda się zachować pokorną postawę, przy jednoczesnym nie odpuszczaniu celów, które chcieliby zrealizować, w większości przypadków (bo trudno zagwarantować, że zawsze) i tu będą zwycięzcami.

Naturalnymi ich sprzymierzeńcami będą tu opinia publiczna oraz własne pragnienia i myśli rodziców.

Nieprzyjście na wesele własnego dziecka to bardzo poważna sprawa!
I ma tego świadomość każdy rodzic…

Rodzic potrzebowałby naprawdę silnych argumentów, aby przed sobą samym i przed innymi (rodziną, przyjaciółmi) taką decyzję (nie bycia na weselu własnych dzieci) obronić. Zdecydowane w dążeniu do realizacji zamierzonych celów, ale zarazem pokorne i pełne szacunku dzieci tych argumentów ich pozbawiają.

Jeśli w takiej sytuacji rodzice nie pojawiliby się na weselu byłoby jasne, że wynika to raczej z jakiś urażonych ich ambicji, niż z nagannego postępowania dzieci, któremu w ten sposób chcieliby się sprzeciwić.

Dlatego uważam, że choć przez pewien czas może być to bardzo nie miłe odczucie (świadomość, że rodzice są obrażeni i deklarują, że na wesele nie przyjdą), w istotnej większości przypadków można być spokojnym, że ta deklaracja nie zostanie dotrzymana.

Nie wolno jednak tego otwarcie wyrażać. Byłoby to samobójstwem.

Raczej powinno się łagodnie, życzliwie i pokornie podtrzymywać swoje zaproszenie wobec rodziców do obecności na weselu oraz do współudziału w jego organizacji, przy jednoczesnym nie odpuszczaniu zasadniczej kwestii: zachowaniu ostatecznej mocy decyzyjnej we własnych rękach.

Na ile to możliwe powinno się również zabiegać o stworzenie takich warunków, takiego kontekstu, czy sytuacji, które będą dobrym uzasadnieniem dla rodziców do zmiany zdania: wycofania wcześniej złożonej deklaracji „nie przyjścia na wesele”. Bez tego będzie im to trudniej zrobić, a gdy już to zrobią, będą mieli poczucie, że coś przegrali i będą się czuli upokorzeni. A to odczucie upokorzenia na pewno nie będzie sprzyjało dobremu rozwojowi spraw w bliższej i dalszej przyszłości.

Krótko mówiąc, trzeba pomóc im „zachować twarz”, pomóc wycofać się z pochopnie złożonej deklaracji, bez rzucania ich jednocześnie na kolana.

11. Mądry dowódca szuka mądrzejszych od siebie doradców

Domaganie się władzy (możliwości podejmowania ostatecznej decyzji) przez młodych może spotkać się z zarzutem, że młodzi uważają, że „pozjadali wszystkie rozumy”, że zabierają się za rzecz, której nie potrafią, że nie mają doświadczenia i że nie chcą rady rodziców słuchać.

Tu trzeba bardzo wyraźnie zaznaczyć. Głupotą ze strony dzieci jest nie słuchać rad rodziców.

Choć nie musi być mądrością wcielanie tych rad w życie 😉

Każdy mądry dowódca, lider, szef – szuka doradców mądrzejszych od siebie!

Właśnie dlatego szuka doradców, bo brak mu w jakiejś dziedzinie wiedzy, kompetencji, rozeznania, doświadczenia, wyczucia, intuicji, zdolności przewidywania itd. Szuka doradców po to, by móc podjąć lepszą decyzję.

Nigdy jednak nie powinien oddawać decyzyjności doradcom.

Mądry dowódca uważnie wysłuchuje wszelkich rad doradców, wypytuje ich o różne kwestie, szczegółowo analizuje ich propozycje, a następnie… podejmuje suwerenną decyzję 😉

I taką rolę powinni przyjąć młodzi wobec rodziców: być dowódcami we własnym życiu (w tym w kwestii organizacji wesela), którzy z uwagą wysłuchują wszelkich rad najbardziej życzliwych im doradców – ich własnych rodziców.

12. Wyjść na przeciw pragnieniom rodziców

Sprowadzenie rodziców jedynie do roli doradców, czy zaproszonych na wesele gości byłoby niesprawiedliwością. Byłoby wyrazem braku wdzięczności wobec nich.

Dlatego – nie dezerterując z roli dowódcy – młodzi powinni dokładać wszelkich sił, by oczekiwaniom rodziców wyjść na przeciw.

Niewdzięcznością, głupotą albo zwykłym zarozumialstwem ze strony dzieci byłoby zignorowanie pragnień rodziców w kontekście wesela. Na ile to tylko możliwe, na ile tylko nie gwałci to jakichś zasadniczych wartości młodych – powinni oni dążyć do zaspokojenia pragnień rodziców. Jeśli tego nie zrobią – wcześniej czy później będą tego żałować. Będzie im po prostu żal, że tak rodziców potraktowali, a wesele już nie będzie budziło tak dobrych wspomnień, jakich jeszcze w trakcie jego przygotowania się spodziewali.

Ze wszech miar warto wyjść na przeciw pragnieniom rodziców. Tym bardziej, że wiele z nich będzie wcale nie sprzecznych z własnymi pragnieniami. I to nawet wtedy, gdy na pierwszy rzut oka będzie się zdawało, że taka sprzeczność właśnie zachodzi.

13. Poszukiwanie rozwiązań korzystnych dla wszystkich

Błąd, jaki czasem popełniamy polega na utożsamianiu swoich czy czyichś oczekiwań z rzeczywistymi potrzebami, interesami, czy obawami, których te oczekiwania są jedynie wyrazem.

Jeśli mówię, że chcę zamknąć okno, to raz może to oznaczać, że chcę zamknąć okno, bo jest przeciąg innym razem – bo jest zimno, a jeszcze innym razem – bo przeszkadza mi hałas, jaki dobiega z dworu. Każdą z tych potrzeb (uniknięcie przeciągu, uniknięcie zimna, uniknięcie hałasu) można rozwiązać w inny sposób niż tylko poprzez zamknięcie okna. Aby jednak takie rozwiązanie móc rozważyć, aby jego szukać trzeba dobrze zrozumieć, co jest rzeczywistą potrzebą osoby, która chce zamknąć okno.

Jeśli jedna osoba chce zamknąć okno, a druga w tym samy czasie domaga się aby było ono otwarte, to mamy sytuację bez wyjścia dopóty, dopóki dyskutujemy tylko o oknie. Musimy bowiem albo zignorować oczekiwania jednej ze stron, albo zadowolić się rozwiązaniem kompromisowym – na wpół otwarte okno.

Jeśli jednak zrozumiemy dlaczego jedna osoba chce zamknąć okno (bo jest np. przeciąg), a druga chce aby było ono otwarte (bo np. jest gorąco), to możemy znaleźć rozwiązanie idealnie zaspokajające potrzeby każdej ze stron: okno może zostać otwarte, a my zamykamy drzwi, aby nie było przeciągu.

Kluczem jest tu odpowiedź na pytanie: Dlaczego chcesz tego, o co prosisz?

Różnice w pragnieniach odzwierciedlają różnice w wartościach, a te wbrew pozorom często daje się połączyć.

Istotą strategii rozwiązywania w ten sposób problemu jest poszukiwanie w całym, złożonym często problemie – takich mniejszych problemów, które da się rozwiązać w sposób analogiczny do owego okna, takich ukrytych okien i drzwi, które „problem okna” rozwiążą.

Im więcej takich okien i drzwi, tym większa szansa na znalezienie rozwiązań możliwie korzystnych dla każdej ze stron.

14. Oczywiste sprzeczności

Niestety, nie wszystkie problemy da się rozwiązać w sposób analogiczny do owego „okna”. Często spotykamy zwykłą sprzeczność i wzajemne wykluczanie się pewnych rozwiązań.

Jeśli Pan Młody chciałby do ślubu pójść w białym garniturze, a rodzice upierają się przy czarnym – trudno tu znaleźć jakieś rozwiązanie satysfakcjonujące obie strony (rozwiązanie kompromisowe – garnitur szary, będzie tu często słabym pomysłem).

Co można w takiej chwili zrobić?

Rozwiązań może być kilka:

1. Młody postanawia, że założy garnitur taki, jaki chce (ewentualnie deklarując, że w jakiejś innej kwestii ustąpi na rzecz rodziców)

2. Młody postanawia, że założy garnitur taki, jaki chcą rodzice (ewentualnie prosząc, by rodzice ustąpili w jakiejś innej kwestii)

3. Młody postanawia zalosować, aby w przypadku, gdy zostanie wskazana jego opcja, nie być posądzony o upieranie się, a przy tym nie musieć ustępować w jakiejś innej kwestii.

Ten ostatni przypadek – losowanie, jest przykładem bardzo pożytecznego podejścia: odwołania się do jakiegoś obiektywnego kryterium (tu sprawiedliwości i równości szans w losowaniu) w rozstrzyganiu sprzeczności, czyli oddzieleniu wyboru rozwiązania od woli stron.

Rozstrzyganie problemu w oparciu o wolę jednej ze stron („ja zadecyduję”), z racji na fakt, że wiąże się z ewentualnym niezaspokojeniem potrzeb drugiej strony – łatwo może prowadzić do urażenia drugiej ze stron, a w wyniku tego mniej lub bardziej jawnej wojny woli i w efekcie eskalacji konfliktu zamiast jego rozwiązania.

Odwołanie się do obiektywnego kryterium jest również jednym z narzędzi osiągania tego, co w jednym z wcześniejszych punktów zostało określone jako „oddzielenie ludzi od problemu”.

15. Zakończenie i podsumowanie

A zatem „Jak przekonać rodziców do nietypowych rozwiązań na weselu?”

1. Zawalcz o swoją samodzielność – stań się samowystarczalną i odpowiedzialną osobą.

2. Domagaj się od rodziców, aby tak właśnie Cię traktowali (jako samodzielną osobę).

3. Podejmij się organizacji własnego wesela, prosząc jednocześnie rodziców o wsparcie.

4. Dobrze wniknij w potrzeby swoich rodziców, próbując je jak najlepiej zrozumieć. Wielokrotnie zadawaj im i sobie pytanie: dlaczego chcą tego, o co proszą?

5. Dobrze wniknij w potrzeby i pragnienia swoje i oddziel je od sposobów ich zaspokojenia, które spontanicznie przyszły Ci na myśl

6. Szukaj rozwiązań godzących Twoje potrzeby z potrzebami rodziców. I bądź w tych poszukiwaniach pomysłowy i wytrwały.

7. Włącz rodziców w to poszukiwanie, pokazując im w ten sposób, że Ci na nich zależy, że zależy Ci na zaspokojeniu ich potrzeb oraz na ich współuczestnictwie w całej sprawie.

8. Podejmij decyzję, jak rozwiążesz sprzeczności, których nie da się pogodzić, próbując w miarę możliwości odwoływać się do obiektywnych kryteriów, nie zaś jedynie do własnej woli.

9. Z pasją, determinacją i wytrwałością atakuj problem – zachowując przy tym szacunek i życzliwość wobec rodziców. Nie oni bowiem są problemem – problem wynika z tego, że jesteście inni, do czego tak oni jak i Ty (Wy) – macie pełne prawo.

Powodzenia! 🙂

Sylwester Laskowski
Wodzirej Double Wings