Bardzo lubię kończyć oczepiny tańcem ze świecami.

To jeden z tych nielicznych momentów na weselu, w którym można zgasić na sali dosłownie wszystkie światła.

Zapraszam wtedy Młodą Parę na środek parkietu i daję im do ręki świecę – długą, smukłą, stylową, taką z której wosk nie ścieka ci na dłonie gdy ją trzymasz bez żadnej osłonki.

I zapalam.

Teraz, gdy to piszę to myślę, że na najbliższym weselu poproszę, by to Ojciec Pana Młodego zapalił Młodym świecę.

Kolejna – wymowna symbolika w prostym, zwyczajnym geście.

Potem świece otrzymują goście.

Podchodzą do Młodych i biorą od nich ogień.

Następnie odchodzą i przytuleni do najbliższej osoby, jedynie przy świetle trzymanej w ręku świecy tańczą.

Czasem zdarza się tak, że goście spontanicznie tworzą koło wokół Pary Młodej, a jedynymi przytulonymi, są wtedy Nowożeńcy.

Lubimy my wszyscy, Ty i ja odkrywać i nadawać znaczenia gestom, rzeczom, rytuałom. Lubimy ogień, i to wszystko – mimo jego niszczącej siły, gdy jest nieokiełznany co się nam z nim kojarzy: światło, ciepło, klimat bliskości i snutych do późnej nocy opowieści.

Taniec ze świecami daje nam możliwość tego na moment zasmakować – w całym lekkim,
żywiołowym i dynamicznym klimacie wesela – wzruszyć się tym wszystkim, w związku z czym z takim zapałem hulamy 🙂

To też dla Pary Młodej często taki wdzięczny czas napięcia pomiędzy pragnieniem intymności,
bliskości otwartej tylko na siebie nawzajem, a pragnieniem bycia z innymi i innych, by być z nimi, z Nowożeńcami.

Takie subtelne stąpanie po krawędzi drżącymi z przejęcia stopami i pogodnym niepokojem na granicy lęku, by nie spłoszyć, nie zgubić tych poruszeń serca, zapowiadających przełom.

Miłość nie jest uczuciem, choć w uczuciach, jakie ona rodzi widać szczególnie jej wdzięk i siłę. Porywa od wieków i po wieki każdego. Stawia pytania istotne i każe weryfikować swoje życie, swoje cele i swoje wartości.

Niepowtarzalność jest jej naturalnym wymiarem i odwiecznym prawem. Dobiera właściwe dla siebie formy, słowa i gesty, szuka właściwego czasu, miejsca i kształtu. Odnajduje radość w intymności oraz sens w byciu z innymi i w byciu dla innych.

Daje nam się poznawać różnorako i pozwalała smakować w tym, co naturalnie jest w niej – w tej miłości – zawarte.

Każe podejmować decyzje, a potem – być im wiernymi.

Do końca. Póki starczy sił. 
Póki jesteśmy zdolni, by być – darem i zaproszeniem do złożenia daru wobec innych.

Żar jej, to żar ognia. 
Płomień Pański…

Gdy ostanie dźwięki piosenki granej do tańca ze świecami umilkną, na salę wjeżdża tort. A gdy na torcie znajdują się płonące race, to trzymane w rękach świece, wpisują się idealnie w ten moment.

Niczym preludium, do finału Oczepin.

Sylwester Laskowski
Wodzirej Double Wings