Od czasu, gdy przyszła mi myśl, by wpleść ten element w przebieg oczepin, a właściwie od chwili, gdy pierwsza para chciała, aby na ich oczepinach był on obecny pozostaję pod niezmiennym wrażeniem jego elegancji i wymowy. Rycerskie zaślubiny, które z definicji nie mają bawić, ale… wzruszać.

Gdy zabawa toczy się w sali rycerskiej, trudno o lepszą scenerię dla tego wydarzenia (swoją drogą, to jedna z najlepszych sal, w jakich dotąd graliśmy i to z wielu powodów). Było elegancko, z rozmachem (ponad 150 gości) i przejmująco.

Potężny, a zarazem w odczuciu ciepły i kameralny parkiet sprzyjał rozwojowi bardziej ruchliwych elementów wesela. Niczym kulminacja szaleństwa wybuchło wspólne YMCA tuż po nie mniej gorącym kuligu. Goście byli już „nasi”, a może raczej po prostu traktowali nas jak „swoich”. W takich sytuacjach gra się wyśmienicie!

Momentami było niemalże koncertowo (z solówkami na bębnach włącznie). Tak bywa, gdy od strony uczestników odczuwa się nie tylko przyzwolenie, ale i wręcz zachętę, by tak właśnie było.

Jednym słowem – przednia impreza!

Aniu, Kamilu!

Wielkie dzięki! I za ów strzał przed rokiem w Double Wingsową dziesiątkę i za Wasze zaangażowanie już na weselu. To była wielka przyjemność towarzyszyć Wam tej nocy.

Dużo dobra dla Was na Waszej nowej, wspólnej i rycerskiej drodze! 🙂

– Sylwek z Drużyną Double Wings

PS.
Wyszedłem w góralskim kapeluszu między stoły (zwykłem tak czynić w końcówce drugiego posiłku). Śpiewamy „Syćka”, potem „Sokoły”. Niezwykłe odczucie! Ponad setka ludzi gromkim głosem, z uśmiechem na twarzy i żarem w oczach, blisko, wokół Młodych i ich Rodziców wykrzykuje „Hej!” unosząc prawą rękę do góry.

Pamiętam wyraz twarzy i wzrok jednego z mężczyzn siedzącego blisko przy stole. Nie śpiewał. Miał zamknięte, lekko uśmiechnięte usta. W oczach – coś na kształt uznania i wzruszenia.

Takie chwile ryją nam w sercu – niczym dłuto w twardej skale – trwały ślad.
Takich chwil nie chce się zapominać…

Dzięki raz jeszcze!

– Sylwester Laskowski
Wodzirej Double Wings