Od elegancji do braku swobody często droga bliska. Sam się w jednej z pierwszych chwil tego wesela przyłapałem, że niezwykle kunsztowny wystrój sali w połączeniu z bardzo dystyngowanymi gośćmi wprowadzają mnie w klimat manier dalekich od luzu i swobody.

Przyznam, że przeczuwałem trudność w prowadzeniu tego wesela. Istotna większość gości była w wieku Rodziców Asi i Artura, a przy tym byli to ludzie niezwykle eleganccy.

Doprowadzenie do sytuacji, w której podstawowym obiektem ich zainteresowania stanie się parkiet, jawiło się jako nie lada wyzwanie! I wyzwaniem byłoby to z pewnością gdyby nie…

…gdyby nie ich własny zapał, luz, swoboda i pasja do płomiennej zabawy! 🙂

Naprawdę, takich gości życzyć sobie może każdy wodzirej!

Tak naprawdę, właśnie jako wodzirej nie miałem na tym weselu zbyt dużo do roboty. Jak to zwykle w takich sytuacjach czynię – byłem po prostu muzykiem. Ludziom tym bowiem naprawdę wiele nie trzeba było, by się dobrze bawili. Wystarczyło zagrać kilka pierwszych nut piosenki, a stoły, przy których jeszcze chwilę temu spożywano posiłek pustoszały. Na parkiet zaś ze sceny naprawdę miło było popatrzeć! 🙂

Zdecydowanie – pokolenie Rodziców Asi i Artura „rządziło” w tę noc na parkiecie! Gdzieś już w okolicach czwartej nad ranem, dało się zauważyć istotną aktywność młodszego pokolenia. Namówili mnie na Macarenę, a że łatwo i chętnie podchwyciłem zaproponowany kierunek, to za jednym zamachem zatańczyliśmy jeszcze Waka Waka, Danza Kuduro, Stasia i nieśmiertelne YMCA. Ten blok zamykała Lady Gaga – na specjalne zamówienie Taty Artura. 🙂

Taki drobny, dyskotekowy przerywnik w ramach eleganckiego balu! 🙂

Kończyliśmy w spokojnym tonie, pozwalając zarówno gościom jak i sobie samym na życzliwe „podglądanie” wtulonych Nowożeńców, kołyszących się rytmicznie w rytm starych, dobrych polskich ballad o miłości. Ostatnie słowa przez nas wyśpiewane brzmiały niczym obietnica – „zabiorę Cię właśnie tam, gdzie szczęściu nic nie grozi”.

Gdy tak już po oficjalnym zakończeniu siedziałem sobie z Ojcami Nowożeńców rozmawiając swobodnie czułem, że coś istotnego dokonało się tej nocy. Elegancja i luz, forma i treść były bardzo, bardzo blisko siebie.

Asiu, Arturze!

Dziękuję – tak po prostu! 🙂 Życzę Wam jak najwięcej tak wdzięcznych chwil, jak te, które spędzić mogliśmy razem w gościnnych progach Chruszczewskiej Dalii.

Trzymajcie się! I do zobaczenia gdzieś kiedyś jeszcze! 🙂

– Sylwek

Sylwester Laskowski
Wodzirej Double Wings