Idea zabawy jest następująca. W pierwszym kroku tworzymy z gości swoisty ruchomy labirynt. Robi się to w ten sposób, że ustawiamy np. 4 rzędy po 4 osoby w każdym rzędzie (czyli w sumie 16 osób tworzących labirynt) tak, by wszyscy patrzyli w tę samą stronę. Poszczególne osoby w rzędzie stają w takiej odległości od siebie, by w momencie wyciągnięcia rąk w bok do poziomu, mogli dotykać się palcami. Odległość pomiędzy rzędami jest taka, by po obróceniu się wszystkich osób o 90 stopni również (tym razem w prostopadłych względem wcześniejszych rzędach) mogły one dotykać się palcami.

I faktycznie osoby te stoją z wyciągniętymi rękoma w bok i na znak dany przez wodzireja obracają się o 90 stopni. Tym samym tworzą nam się dwa rodzaje tuneli – poziome i pionowe.

Osoby tworzące labirynt stanowią jedynie pomoc w zasadniczej zabawie. Głównymi aktorami są – w najprostszej wersji – osoba, która w tym ruchomym labiryncie ucieka i druga osoba, która ją w tym labiryncie goni.

Oczywiście ani uciekającej, ani goniącej nie wolno przebiegać pod rękoma osób tworzących tunel. Inaczej mówiąc możliwy do poruszania się wewnątrz labiryntu kierunek uzależniony jest od aktualnego położenia „tuneli”.

W „Przepióreczkę” bawić się można w różnoraki sposób. Np. goniącym może być Pan Młody, a uciekającą Pani Młoda (lub na odwrót). Mogą też być dowolni inni goście.

Osobiście najbardziej lubię na weselach organizować Przepióreczkę jako ostatnią część „Konkursu Konkursów”. Wówczas mamy dwie uciekające dziewczyny i dwóch goniących chłopaków. Oczywiście chłopaki nie gonią swoich dziewczyn tylko te obce, bo obca przed obcym szybciej ucieka 🙂 I rzecz jasna ja staram się pomagać dziewczynom w odpowiednim momencie zmieniając tunel.

Zwycięską wówczas jest ta para, której chłopak jako pierwszy złapie dziewczynę (albo inaczej mówiąc, z której dziewczyna finalnie nie da się złapać :))

Najlepsze dla Was! 🙂

Sylwester Laskowski
Wodzirej Double Wings